Met nog ongeveer een maand te gaan tot het Kerst is, kan ik niet anders dan me afvragen of mijn liefste Cori en ik het eindelijk samen zullen kunnen vieren, of zullen we nog steeds meer dan 7.000 KM tussen ons hebben?
Tijdens mijn zoektocht naar mogelijkheden om ons eindelijk elkaar te laten ontmoeten, kan ik soms niet anders dan denken aan wat ons nog steeds uit elkaar houdt. In de eerste plaats is er de moeilijkheid van het meenemen van alles wat ik nodig heb.
Ervan uitgaande dat ik niet de steun kan krijgen die ik nodig heb, met alles wat voor mij buiten handbereik is, hoe moet ik zelf op reis gaan?
Hoewel het probleem in Cori haar gezin zo'n 4 jaar voor onze ontmoeting in Second Life begon, heb ik misschien toch iets gedaan om de verdeling in haar gezin te versterken? Heb ik misschien twijfel achtergelaten over mijn oprechtheid en mijn liefde voor Cori? In mijn verlangen om de last op onze schouders te verlichten (vooral op Cori haar schouders), heb ik misschien dingen gezegd die niet waar zijn? Heb ik misschien gezwegen terwijl ik had moeten spreken?
Vragen als deze plagen me al langer dan ik me kan herinneren.
Als ik iets verkeerd gezegd heb, of niks gezegd heb op een moment dat ik dat beter wel had kunnen doen, of iets gezegd heb wat twijfel veroorzaakte over mijn liefde voor Cori en mijn wens om bij haar te zijn, dan hoop ik van harte dat de volgende woorden alle twijfel wegnemen.
Ik hou van Cori met heel mijn hart. Mijn liefde voor haar en wens om haar in mijn armen te sluiten begon in 2013 en heeft mij sindsdien nooit losgelaten. Cori is in mijn gedachten van het moment dat ik wakker word totdat ik weer in slaap val. Mijn dagelijks activiteiten kunnen de pijn die ik voel misschien verbergen, maar kunnen het niet oplossen. Ik herinner me nog dat ik smeekte om de kans naar de Verenigde Staten te gaan totdat ik in tranen was. De duizenden kilometers tussen ons voelen altijd slecht, maar er zijn tijden dat het ZO ONTZETTEND PIJN DOET!
Misschien zie je me een goed leven hebben waar ik ben, maar sinds mijn liefde voor Cori begon, voel ik me niet meer compleet. Ik ben waar ik ben, niet omdat ik niet weg wil gaan, maar omdat ik niet weg kan gaan. Ik besef heus wel dat dit slechts woorden op een beeldscherm zijn, maar totdat ik mijn schat eindelijk in mijn armen kan sluiten, zijn deze woorden alles wat ik heb om mijn liefde te uiten, net als mijn verlangen...en mijn pijn.
Zoals altijd, hoop ik dat je dit met genoegen hebt gelezen. Als je vragen of commentaar hebt, laat die dan alsjeblieft achter in het formulier hieronder.
Vul alsjeblieft alle drie velden in, anders verzendt het formulier niks. Je commentaar zal niet meteen verschijnen.