Ik had deze blog post bijna een titel als "Mijn Verleden" gegeven, maar ik heb het toch maar niet gedaan. Trouwens heb je dit gelezen? Dus heb ik er iets anders van gemaakt.
Als je je ooit hebt afgevraagd...
...dan ben je hier aan het juiste adres. De korte versie is dat mijn verleden me vervreemd heeft gemaakt van emoties, en dat ik mijn weg terug moest vinden nadat het pesten dat ik heb doorstaan, eindelijk eindigde. Voordat ik inga op mijn persoonlijke geschiedenis, moet ik even kwijt dat een deel van deze blog post misschien niet in chronologische volgorde is.
Toen ik naar een mytylschool ging werd ik nogal veel gepest. Ik hoorde dat dit was omdat ik boos werd op die pestkoppen. Ik houd, daarentegen, staande dat het gebeurde omdat die pestkoppen zo slecht opgevoed waren dat ze mijn sterk gevoel voor goed en kwaad tegen me gebruikten. Minstens één leraar moet hiervan geweten hebben, maar niemand hielp me om hier een eind aan te maken. Misschien dacht ik daarom juist te lang dat het gewoon bij het leven op school hoorde.
Ik wilde het op een gegeven moment wel melden, maar dat hielp niet, want ik had toen al de reputatie dat ik altijd te gauw boos werd. Wat "te gauw" hier ook mag betekenen. Het verbaast me nog steeds dat zelfs de leerkrachten niets aan het pesten deden. Het werd zelfs zo erg dat ik hypochondrie kreeg, wat er toe leidde dat ik zo lang thuis bleef dat ik mijn huiswerk per post thuisgestuurd kreeg.
In die tijd kijk ik veel naar Star Trek: The Original Series en voelde ik me erg aangetrokken tot hoe ik dacht dat de Vulcans met hun emoties omging. Dus ik onderdrukte mijn emoties en gebruikte logica. Dit werkte niet altijd even goed voor me, maar ik kwam zo wel door de MAVO.
Toen ging ik naar het KMBO. Hoewel die school duidelijk niet op mensen met een beperking berekend was, was de atmosfeer daar geweldig. Het was echt een cultuurschok, in de goede zin van het woord. Het voelde zo goed dat ik eindelijk mijn waakzaamheid kon loslaten!
Door die cultuurschok stortte mijn vermijding van emoties compleet in. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik het verving door een combinatie van logica en emoties. In de loop der tijd verschoof de balans die ik daarin zocht steeds meer richting emoties, maar ik geloof dat ik nog steeds meer logica gebruik dan de gemiddelde mens doet.
Natuurlijk weet je achteraf altijd beter, maar ik heb er wel spijt van dat ik het pesten niet meteen heb gemeld. Hoewel, zo jong als ik was, ik wist vast gewoon niet beter.
Laat ik deze blog post beëindigen met het volgende:
Laat iedereen de Gulden Regel hanteren die zegt:
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.
Zoals altijd, hoop ik dat je dit met genoegen hebt gelezen. Als je vragen of commentaar hebt, laat die dan alsjeblieft achter in het formulier hieronder.
Vul alsjeblieft alle drie velden in, anders verzendt het formulier niks. Je commentaar zal niet meteen verschijnen.